hudobníčka: January 2009

Thursday, January 29, 2009

The last night (polish)

Mój ostatni wieczór w Polsce jak w domu... hmmm... posprzątałam mieszkanie, walizka stoi w kącie, łąduje się bateria do komórki i aparatu... Cisza... Ten wieczór inaczej sobie wyobrażałam. Nikogo do siebie nie zapraszałam, bo nie chciałam się narzucać, na siłę pokazywać, że odchodzę. Myślałam, że wrócę z próby, spakuję ostatnie rzeczy, zrobię sobie herbatę i będę się czuła samotna i w końcu zacznę się cieszyć, że jutro już samotna nie będę. "Moi" chórzyści się ale zaprosili na good bye party do mnie do domu sami. Przynieśli jedzenie, picie, a przedewszystkim siebie. Dotarli nawet osoby, ktorych nie było na próbie, ale przynajmniej na chwilę chcieli przyjść, powiedzieć dowidzenia i dziękuję. Dziś dzwonek na drzwiach nie ucichał a pokój był komletnie pełny. Siedzieliśmy na ziemi, jedli, pili, śmiali się i robili zdjęcia (dam na blog w następnzch dniach)
a było super. Wiecie, nigdy sobie nie wyobrażałam, że tyle ludzi się będzie chciało ze mną spotkać. Że nie pójdą na randkę, że zostawią uczenie na maturę albo sesję, że pokonają odległość i obowiązki... Nie wiedziałam, że dla tylu osób jestem ważna na tyle, żeby dziś przyszli, napisali, albo zadzwonili i zażyczyli mi wszystko dobre... Dziś mi wszyscy ci ludzie pokazali, że nie zmarnowałam swój czas tutaj. Że razem stworzyliśmy coś niesamowitego, coś, co w nas zostanie.
Dziękuję, że dziś przysliście, zadzwonili, napisali, mysleli o mnie. Że wiecie, że jest to dla mnie bardzo trudna chwila a nie zostawiliście mnie w niej samotną. Dziękuję, że pokazaliście mi, jaką wspaniałą rodzinę a cudownych przyjaciół mam.
Czułam się w Polsce świetnie. Będę tęsknić. Ale wiecie, jak to jest. Nawet w Biblii jest napisane: Jest czas zbierać kamienie i czas rozrzucać kamienie... jest czas śpiewać i czas płakać, jest czas dawać w mordę i czas dostawać w mordę (no dobra, to nie jest w Biblii, ale powinno być), jest czas przyjść i jest czas odchodzić... mogłabym tu zostać dłużej, stulić się w relatywnej pewności i stabilności...ale jest czas iść...
... a nie jest to proste...

przepraszam za błędy

The last night

Môj posledný večer v Poľsku ako doma... hmmm... doupratovala som byt, v kúte stojí kufor, nabíja sa baterka foťáku a mobilu... Ticho. Tento večer som si plánovala inak. Nikoho som sem nepozvala, nechcela som sa vtierať, nasilu ukazovať, že odchádzam. Myslela som, že prídem zo skúšky zboru, dobalím posledné veci, uvarím si čaj a budem sa cítiť sama a začnem sa tešiť, že zajtre už sama nebudem. Moji zboristi sa však pozvali na good bye party ku mne domov sami :) . Priniesli jedlo, pitie, a hlavne priniesli seba. Prišli ľudia, ktorí neboli dokonca ani na skúške, ale aspoň na chvíľu chceli prísť, povedať dovidenia a ďakujem. Dnes večer zvonček na mojich dverách neutíchal a izba bola plná na prasknutie. Sedeli sme na zemi, jedli, pili, smiali sa, robili fotky (dám v nasledujúcich dňoch) a bolo nám super. Viete, nikdy som si nepredstavovala, že sa toľko ľudí bude chcieť so mnou vidieť. Že odvolajú svoje rande, že sa na chvíľu vykašľú na učenie na maturitu alebo skúšky na výške, že premôžu vzdialenosť a povinnosti... Nevedela som, že toľkým ľuďom na mne záleží natoľko, aby tu dnes večer prišli. Alebo zavolali, napísali, zaželali všetko dobré... Dnes mi všetci títo ľudia ukázali, že som nepremárnila ten čas tu. Že sme spolu stvorili niečo nádherné, niečo, čo v nás ostáva. Ďakujem, že ste dnes prišli, zavolali, napísali, mysleli na mňa. Že viete, že je to pre mňa prelomová chvíľa a nenechali ste ma v nej samú. Ďakujem, že ste mi ukázali, akú vynikajúcu rodinu a skvelých priateľov mám.
Cítila som sa v Poľsku úžasne. Bude mi chýbať. Ale viete, ako to je. Aj v Biblii je napísané: je čas zbierať kamene, a je čas rozsypávať kamene... je čas spievať a je čas plakať, je čas dávať po hube a je čas dostávať po hube (to v Biblii nie je, ale malo by byť), je čas prísť a je čas odísť... mohla by som tu ostať dlhšie, vyhrievať sa v relatívnej stabilite a istote ... ale je čas ísť...
...a nie je to ľahké...

Wednesday, January 28, 2009

Sťahovanie

Slniečko nám tu v Poľsku krásne svieti... tak krásne, akoby už mala prísť jar. aj keď tak, ako každý rok, aj tento zrejme ešte príde zamračený a depresívny február... ale keď tak pekne svieti, tak sa človeku ani nechce odchádzať, zrazu všetko vidí inak, myslí len na to dobré, pozitívne... ale tak je vždy a v živote treba ísť ďalej a hlavne treba životom kráčať s niekým, komu na vás a na kom vám naozaj extra záleží. Ve dvou se to lépe táhne... A tak slniečko nechávam na dverách bytu, ktorý mi bol domovom a v kuchyni sú už nachystané kartóny s vecami, ktoré poputujú do Španielska. A tako to vyzerá teraz:

Sunday, January 25, 2009

For Beatka

Hand made...

Tuesday, January 20, 2009

Moje deti - portréty zo života 2

Čo o nich napisať. Nechcem písať ich mená, kto ich pozná, vie mená a kto nie... skúste im vymyslieť príbehy... sú to "moje" deti. Vždy ostanú tak trochu moje... a keďže nebudem svedkom ich dospievania, vždy ostanú aj deťmi (pre mňa). Ako v Neverlande u Petra Pana...

Individualisti